Kompleksowa rehabilitacja kardiologiczna, według współczesnej definicji, obejmuje skoordynowane działania podejmowane w celu zapewnienia chorym z rozpoznaną chorobą sercowo-naczyniową optymalnego zakresu sprawności fizycznej, dobrostanu psychicznego i adaptacji do życia w społeczeństwie. Daje im to szansę na samodzielne funkcjonowanie i poczucie dobrej jakości życia oraz, jeśli to możliwe, usuwa czynniki ryzyka i zmniejsza zaburzenia chorobowe.

W ciągu lat różnie kształtowały się poglądy dotyczące postępowania wobec chorych, którzy przebyli incydenty wieńcowe. W latach 30. ubiegłego wieku chorym po przebytym zawale mięśnia sercowego zalecano przebywanie w łóżku przez 6-8 tygodni, a w latach 40.XX wieku postępem było wprowadzenie tzw. terapii krzesłowej (wypoczynek w pozycji siedzącej). Dopiero w następnej dekadzie chorym zezwalano na 3-5- minutowe spacery po upływie 4 tygodni od zawału serca. Z biegiem lat poczyniono obserwacje, które wykazały, że wcześniejsze uruchamianie chorych w okresie rekonwalescencji po przebytym zawale mięśnia sercowego chroni ich przed incydentami zatorowo-zakrzepowymi, nie narażając przy tym na żadne dodatkowe ryzyko. Obserwacje te, wraz z utrzymującą się w dalszym ciągu obawą przed ewentualnymi niebezpiecznymi następstwami aktywności fizycznej podejmowanej samodzielnie przez chorych, zaowocowały pojawieniem się koncepcji programów rehabilitacji ruchowej nadzorowanych przez lekarzy.

W początkowym okresie do rehabilitacji kwalifikowano wyłącznie chorych młodych, rokujących powrót do pracy zawodowej, chorych po niepowikłanym zawale mięśnia sercowego, rozszerzając następnie wskazania do leczenia ruchem o chorych poddanych CABG.

Obecnie lista wskazań do tego typu leczenia jest dużo większa, obejmuje przede wszystkim chorych: po ostrych zespołach wieńcowych, poddanych PTCA, ze stabilną, przewlekła niewydolnością serca, przed i po transplantacji serca, po operacjach na zastawkach serca oraz chorych z miażdżycą tętnic obwodowych.